Μετά από πολύ καιρό που έκανα ποδήλατο μόνος μου (ή το πολύ με έναν φίλο ακόμα) ήρθε η ώρα για μια αμιγώς ποδηλατική εμπειρία, από αυτές που μας κάνουν να αγαπάμε ακόμη περισσότερο το χόμπι μας. Όπως και το 2019 (Ιρλανδία), έτσι και φέτος μπήκε στο πρόγραμμα ένα "μικρό" GBI, από αυτά των τεσσάρων ημερών που μπορεί να καλύπτουν μια μόνο χώρα κάθε φορά, αλλά έχουν όπως έχω ξαναγράψει, πολλά καλά χαρακτηριστικά. Ιταλία λοιπόν και συγκεκριμένα Τοσκάνη: διάσημη για τις όμορφες πόλεις της (περισσότερα επ' αυτού στη συνέχεια), για τη φυσική ομορφιά, για το κρασί και για το καλό (ακόμα για τα υψηλά ιταλικά δεδομένα) φαγητό. Α ναι... και για τους λόφους της!
Προετοιμασία
Η συνέπεια στις προπονήσεις ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου από το τέλος των καλοκαιριών διακοπών (μέσα Αυγούστου) μέχρι και το event.
- Τουλάχιστον 2 προπονήσεις τη βδομάδα (συνήθως ΣΚ) 45 - 65 χλμ η καθεμία. Με ένταση Tempo ή Sweetspot για σημαντικά διαστήματα (πχ. 2 ή 3 15λεπτα) και με έμφαση στην αερόβια αντοχή (Endurance) για το υπόλοιπο.
- Τουλάχιστον 1 προπόνηση την εβδομάδα στο εργόμετρο, με Zwift, 45 λεπτά, μόνο δύναμη (ανηφόρα).
- Τουλάχιστον 1 επίσκεψη στο γυμναστήριο, για μυική ενδυνάμωση (έμφαση στον κορμό, αλλά και σε πόδια/χέρια).
Πέντε μέρες της εβδομάδας που "έκανα κάτι". Προτίμησα να αφήσω λίγο χαλαρό το πότε θα κάνω τι, αλλά έχοντας αυτό το βασικό πλάνο. Το γυμναστήριο δούλεψε εύκολα σε συνδυασμό με τη σύντροφο και τις δικές της επισκέψεις σε αυτό. Οπότε το εργόμετρο έμπαινε εύκολα σε μια από τις υπόλοιπες μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ ικανοποιητικό. Σταδιακά εξαφανίστηκαν οι πόνοι της πλάτης και των χεριών, δυνάμωσαν πόδια και χέρια, αυξήθηκε η αερόβια ικανότητα και τα νούμερα στο fitness level του Training peaks ανεβαίναν με αργό ρυθμό, αλλά σταθερά και ενθαρρυντικά.
Προγραμματισμός
Εισιτήρια έκλεισα νωρίς, British Airways απ' ευθείας για Pisa, Business Class που περιελάμβανε και το κόστος της 2ης βαλίτσας (όσο θα κόστιζε ένα Economy συν 2 x £60 για το ποδήλατο). Παράπλευρο κέρδος το φαγητό στην πτήση και το lounge στο Heathrow... α ναι... και ο χώρος για τα πόδια μου!
Η βαλίτσα του ποδηλάτου είναι απόλυτα αποδεκτή ως συνηθισμένη αποσκευή, τουλάχιστον από την BA... πάνε οι εποχές που τρώγαμε ώρες και ταλαιπωρία από την Aegean για να κάνουμε check in ένα ποδήλατο...
Οι Covid περιορισμοί χαλάρωσαν κάπως, στις αρχές Σεπτεμβρίου από την Ιταλία και στις 4 Οκτωβρίου από την Αγγλία. Πάλι βέβαια χρειάστηκα ένα rapid πριν την αναχώρηση και ένα "2ης μέρας" μετά την επιστροφή. Και βέβαια 2 PLF και το πιστοποιητικό εμβολιασμού μου! Άλλες εποχές... Τουλάχιστον γλίτωσα το προ-αναχωρησης για την επιστροφή.
Ώρα για ποδήλατο
Άφιξη στην Pisa, με 25 βαθμούς θερμοκρασία και λιακάδα. Μικρό περιφερειακό αεροδρόμιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όλα καλά, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι το Bikebox Alan (η καινούρια μου ποδηλατική βαλίτσα ντε!) χρειάζεται στα περισσότερα αυτοκίνητα να πέσουν και τα τρία πίσω καθίσματα. Είναι οριακά πιο φαρδιά από τα περισσότερα "2/3". Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα ταξί στην Ιταλία δεν βάζουν επιβάτες μπροστά, οδηγεί σε μια δυσκολία να βρεις ταξί που να σε χωράει. Στην επιστροφή από το ξενοδοχείο προς το αεροδρόμιο ζήτησα βανάκι (ίδιο κόστος) για να είμαι σίγουρος (και άνετος).
Δείπνο με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες και γνωριμία. Κάποια γνωστά πρόσωπα και μερικοί νέοι. Μόνο 17 άτομα .
Το δωμάτιο του ξενοδοχείου πολύ καλό. Το μοιράστηκα με κάποιο Γερμανό. Ευγενικός και ήσυχος, ούτε τον ενόχλησα ούτε με ενόχλησε!
Μια και μου είχε ευγενικά ζητηθεί να είμαι team leader, είχα δύο ακόμα ποδηλάτες να έχω το νου μου. Οι μοναδικοί που θα κάναμε το Track 2 (ξέρετε, αυτό με τα περισσότερα χιλιόμετρα και τα περισσότερα υψομετρικά) κάθε μέρα.
Παρασκευή πρωί, ο καιρός τέλειος, ξεκινάμε κατά τις 10:00. Προορισμός η Lucca. Πρώτα όμως μια βόλτα μέσα στην Pisa, να δούμε και τον περίφημο πύργο. Μπορώ να επαληθεύσω ότι... γέρνει, πολύ!
Βγαίνοντας από την πόλη, κατευθυνόμαστε προς το παραλιακό μέτωπο και προς τα βόρεια: πιάνουμε παραλία (Ligurian Sea) στο Viareggio και συνεχίζουμε βόρεια προς το Lido di Camaiore Ριβιέρα στυλ, ελαφρώς παλιομοδίτικο, αλλά πάντα καλόγουστο. Σημείο στάσης για φωτογραφίες, λίγο πριν "τελειώσει" η παραλία και κινηθούμε προς την ενδοχώρα, η
Pontile di Marina di Pietrasanta, μια γέφυρα που διασχίζει κάθετα την απέραντη παραλία, μπαίνει μέσα στη θάλασσα για αρκετές δεκάδες μέτρα και τερματίζει σε πλατειούλα αναστροφής.
Πριν κατευθυνθούμε προς τους λόφους της ενδοχώρας, κάνουμε μια στάση για καφέ. Όμορφη στάση γιατί δεν είναι σε τουριστικό σημείο, αλλά σε όμορφο καφέ που έχουν μαζευτεί αρκετοί ντόπιοι. Ο καφές (φυσικά) εξαιρετικός!
Πρώτη γεύση του τι μας περιμένει στα επόμενα χιλιόμετρα (και στις επόμενες μέρες) με μια ανάβαση μήκους 5.1 km. Μπορεί η μέση κλίση να μην προκαλεί ίλιγγο (6.2%) αλλά η πραγματικότητα στο δρόμο είναι κάπως πιο σκληρή: μεγάλα κομμάτια είναι στο 8-10% (και βέβαια κάποια άλλα στο 4-5%). Το μοτίβο αυτό θα συνεχιστεί και με όλες τις επόμενες αναβάσεις, όχι μόνο της πρώτης μέρας αλλά και των επόμενων: η μέση κλίση - όπως αυτή αναφέρεται πχ στο Ride with GPS, θα είναι ολίγον παραπλανητική... στην πραγματικότητα, μεγάλα κομμάτια θα είναι 8-10 ή και 12-14%... πόνος...
Πριν φτάσουμε στη Lucca, τον προορισμό της 1ης μέρας, είχαμε τέσσερεις γερές αναβάσεις... Όμως από πολύ νωρίς, η Τοσκάνη άρχισε να μας αποκαλύπτει τις ομορφιές της και να μας ανταμείβει για τον "πόνο".
Μεσογειακό τοπίο, οικεία χρώματα. Το πράσινο της ελιάς και των αμπελιών, το σκούρο πράσινο των κυπαρισσιών, το μπλε του ουρανού και το καφέ της ιταλικής γης. Παντού αμπελώνες, συστάδες δέντρων και ελαιώνες. Και ανάμεσα σε αυτά, ιταλική αρχιτεκτονική στα καλύτερά της. με τις αποχρώσεις της ώχρας και την τερακότα να κυριαρχούν, αλλά και αρκετές ζωηρές πινελιές να σπάνε τη μονοτονία! Και όλα αυτά κάτω από ιδανικές θερμοκρασίες (γύρω στους 22 με 24 βαθμούς), με μπόλικο μεσογειακό ήλιο και με περιστασιακή συννεφιά! Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς για τέσσερις μέρες ποδηλατικής απόλαυσης;
Η άφιξη στη Lucca, είναι για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μου λένε ότι είναι γνωστός τουριστικός προορισμός και από τις γνωστές ομορφιές της Τοσκάνης. Για να είμαι ειλικρινής, δεν την γνώριζα! Και είναι πραγματικά εντυπωσιακά όμορφη πόλη!
Η διαμονή στη Lucca αποδεικνύεται "χλιδάτη".
Επιπλέον, μια και είμαστε "γρήγοροι", προλαβαίνω να απολαύσω και μια βουτιά στην πισίνα! Βάλσαμο για τους μυς! Σούρουπο, ήσυχη ιταλική εξοχή και πισίνα όλη δικιά μου, σε βίλα κάπου στην Τοσκάνη... ποιος να μου το έλεγε... Τα όμορφα της ποδηλασίας,
Το βραδάκι περπατήσαμε προς την πόλη και ανακαλύψαμε ένα από τα πολύ καλά εστιατόρια, ακολουθώντας και τις συμβουλές που πήραμε από τη reception.
Πέρα από τους 3 μας, η Doris και ο George μας έκαναν παρέα και βέβαια αρχίσαμε (με τον George κυρίως) τη δοκιμή μερικών από τα εξαιρετικά Chanti Classico κρασιά της περιοχής. Οι δοκιμές θα συνεχιστούν με ένταση και τις επόμενες μέρες, ώστε φεύγοντας να έχουμε μια πολύ καλή οινική εικόνα της περιοχής!
Εξαιρετικός ύπνος στο χλιδάτο δωμάτιο. Είχα την τύχη να έχω το δωμάτιο μόνος μου, μια και όπως μου εξήγησε ο Michael, υπήρχαν ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής! Δε με χάλασε καθόλου!
Φρέσκος και ορεξάτος ξεκίνησα τη δεύτερη μέρα. Αφήνοντας πίσω την όμορφη Lucca και κινούμενοι ακόμα περισσότερο προς τα ενδότερα της Τοσκάνης, τους λόφους που την χαρακτηρίζουν και προς την πολλά υποσχόμενη Φλωρεντία (Firenze). Το μενού είχε 130 km και 2,100 m υψομετρικά! Οι καινούριες δυνατότητες του Garmin, είναι ευχή και κατάρα ταυτόχρονα: ναι, ξέρεις τι σε περιμένει, ξέρεις τι κλίσεις και πόση απόσταση περιλαμβάνει η επόμενη ανάβαση και πόσες αναβάσεις έχει το μενού ολόκληρης της μέρας. Αλλά όταν βλέπεις στην αρχή της μέρας ότι σε περιμένουν 8-10 αναβάσεις... σου ρίχνει κάπως την ψυχολογία! Σα να μην έφτανε αυτό, είχα και τον έναν της παρέας... δε λέω, πολύ δυνατός ποδηλάτης, πολύ καλύτερος από μένα στις ανηφόρες... αλλά μου έσπασε τα νεύρα: κανονική απαγγελία: πότε έρχεται η επόμενη ανηφόρα, πόσα χιλιόμετρα είναι, πόσες ακόμα μένουν (μόλις τελειώναμε μία...)... Τέσσερις μέρες αυτή η δουλειά... κάπου στην τέταρτη μέρα δεν άντεξα, του την είπα. Ευγενικά, αλλά του την είπα!
Πρωινός, χαμηλός ήλιος, ιδανική θερμοκρασία, άδειοι δρόμοι, άσφαλτος πολύ καλής ποιότητας.
Όσο η μέρα προχωρούσε, η κίνηση στους δρόμους αυξανόταν. Αλλά σε πολύ λίγα σημεία γινόταν ενοχλητική. Οι Ιταλοί οδηγοί είναι συνηθισμένοι στην παρουσία ποδηλάτων σε αυτούς τους δρόμους. Οπότε δεν "τρελαίνονται". Βέβαια, θεωρούν ότι και οι ποδηλάτες είναι συνηθισμένοι στο να τους περνάνε αυτοκίνητα στο μισό μέτρο... Για μένα, αυτό δεν είναι πρόβλημα, έχω μάθει από τους Έλληνες οδηγούς, αλλά και από κάποιες "εξαιρέσεις" Άγγλους. Υποπτεύομαι ότι για τους Άγγλους φίλους μου, συνποδηλάτες, το ζήτημα θα ήταν πρώτο θέμα συζήτησης: τρελαίνονται με τα close passes...
Αμπέλια με άψογη γεωμετρία, εναλλασσόμενα με μικρές συστάδες κυπαρισσιών και με διάσπαρτες βίλες στο χρώμα της ώχρας. Αυτό ήταν το μοτίβο. Οι λόφοι μήκους 5 - 8 km. Οι ενδείξεις της μέσης κλίσης είναι και πάλι παραπλανητικές όμως: τα σκληρά κομμάτια είναι σταθερά στο 8-10%. Μετά υπάρχουν κάποια κομμάτια με 4-6% και φτιάχνουν το μέσο όρο... Αλλά το 10% πονάει! (επαναλαμβάνομαι... είναι που επαναλαμβανόταν και ο πόνος!)
Περάσαμε και από το χωριό (και το σπίτι) που γεννήθηκε και έζησε ο Leonardo. Ο da Vinci ντε!
Φτάνοντας στην Φλωρεντία, η αίσθηση αλλάζει: flat διαδρομή, δίπλα στον ποταμό Άρνο, ατέλειωτα κομμάτια. χωρίς καθόλου αυτοκίνητα - μόνο για πεζούς, ποδήλατα και πατίνια! Πολιτισμός, κουλτούρα και υψηλή αισθητική παντού.
Το πέρασμα μέσα από το κέντρο της ιστορικής πόλης, κινούμενοι αργά ανάμεσα σε χιλιάδες τουρίστες, φωτογραφίζοντας την Ponte Vecchio, είναι μοναδική εμπειρία... αλλά η καθυστέρηση και η μικρή διάρκεια της μέρας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η διαμονή ήταν αρκετά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, στην κορυφή ενός λόφου, σε ένα μοναστήρι, οδηγούν σε μια "δύσκολη" εμπειρία...
Εφαρμόζω την μπρεβετάδικη εμπειρία, φορτώνω νερό από ένα ζαχαροπλαστείο (λίγα ιταλικά είναι χρήσιμα σε τέτοιες περιπτώσεις), κατεβάζω κι ένα τζελάκι και οδηγώ τους δυο συνοδοιπόρους μου, μέσα σε πίσω σκοτάδι, σε έναν έρημο και πολύ ανηφορικό δρόμο, με έργα που μας αναγκάζουν να περπατήσουμε για λίγε μέτρα... Κι όλα αυτά για να φτάσουμε σε ένα ασκητικό μέρος!
Χώνομαι για ένα γρήγορο ντους και καταβροχθίζω κάμποσα μακαρόνια πριν πέσω για ύπνο σε ένα από τα κελιά. Ευτυχώς έχουμε χωρίσματα ανάμεσα στα κρεβάτια...
Το πρωί, μετά από ένα στοιχειώδες πρωινό, ξεκινάμε με πολύ σκληρή ανάβαση... τα πόδια δεν πρόλαβαν να ζεσταθούν, οπότε τα πρώτα χιλιόμετρα είναι σε ρυθμό επιβίωσης. Όταν όμως ζεσταθεί ο καιρός και τα πόδια μας, τα πράγματα καλυτερεύουν και η διάθεση ξανανεβαίνει γρήγορα!
Προορισμός μας είναι το San Gimigniano. Η διαδρομή είναι υπέροχη. Ήσυχη από αυτοκίνητα, με το συνηθισμένο πλέον σκηνικό. Κάπου προς το τέλος, έχει ένα "κερασάκι" που ήταν όμορφο και ενδιαφέρον, αν και κάπως υπερβολικό από ποδηλατική άποψη... Colle di val' Elsa - γραφική πόλη, με κάστρο στην κορυφή λόφου... αλλά 20+% με λιθόστρωτο και μάλιστα γλιστερό... Συγγνώμη, αλλά περπάτησα κάτι λίγα μέρτα... δεν παλευότανε! Η θέα βέβαια, από την κορφή, εξαιρετική:
Η άφιξη στο San Gimignano (για την ακρίβεια στα περίχωρά του - την ίδια την πόλη θα την δούμε την επόμενη, τελευταία μέρα, φεύγοντας για την επιστροφή μας προς Pisa) είναι όπως πρέπει: χωρίς τις περιπέτειες της προηγούμενης μέρας. Για άλλη μια φορά έχω την τύχη να είμαι μόνος στο δωμάτιο. Επιπλέον, έχω την τύχη και την άνεση χρόνου να απολαύσω την πισίνα του ξενοδοχείου! Βάλσαμο για τους ταλαιπωρημένους μυς και αυτή τη φορά έχω και παρέα 2-3 συνποδηλάτες. Απόλαυση! Και η απόλαυση συνεχίζεται με ένα εξαιρετικό δείπνο, με bistecca Fiorentina (όχι που θα έφευγα από την περιοχή χωρίς να δοκιμάσω το must πιάτο τους!) και με τουλάχιστον τρία (μπορεί και να έχασα το μέτρημα) διαφορετικά chianti κρασιά, το ένα καλύτερο από το άλλο... Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, διαπιστώνοντας ότι ο George κι εγώ είμαστε μερακλήδες και (στοιχειωδώς) γνώστες... είναι πολύ χαρούμενος να μας ξεναγήσει στις ποικιλίες που χρησιμοποιεί και στις ετικέτες που παράγει!
Η τελευταία μέρα είναι εξίσου καλή με τις υπόλοιπες, εκτός από τα λίγα τελευταία χιλιόμετρα. Ξεκίνησε να ψιχαλίζει, η κίνηση ήταν αρκετά αυξημένη όσο πλησιάζαμε προς την Pisa και επιπλέον καταφέραμε να χαθούμε και να κάνουμε ένα κύκλο 5-6 χιλιομέτρων μέχρι να βρούμε τον τερματισμό μας... Αλλά όλη η υπόλοιπη μέρα ήταν εξίσου όμορφη και απολαυστική με τις υπόλοιπες. Έχοντας αρκετό χρόνο στη διάθεση μας, προλάβαμε να κάνουμε στάση και για κανονικό γεύμα (όχι ότι και τις προηγούμενες μέρες δεν κάναμε - κάθε μέρα είχαμε στάση για γεύμα - απλώς την τελευταία ήμαστε πιο χαλαροί και άνετοι με το χρόνο).
Στα τελευταία χιλιόμετρα "πατήσαμε" για να προλάβουμε την καταιγίδα που βλέπαμε να έρχεται. Και την προλάβαμε! Για λίγα λεπτά! Άνοιξαν οι ουρανοί λίγα λεπτά αφότου φτάσαμε στο ξενοδοχείο, στο γνώριμο σημείο από το οποίο είχαμε ξεκινήσει 4 μέρες πριν!
Μετά το συμμάζεμα και το ντους, είχα μπόλικο χρόνο για - τι άλλο - καλό φαγητό και καλό κρασί με το φίλο George και την Doris!
Επίλογος
Τα τετραήμερα, κυκλικά GBI επαληθεύουν τη "φήμη" τους: στο δικό μου μυαλό, η ιδανική διάρκεια απόδρασης και η ιδανική ποσότητα ποδηλατικών χιλιομέτρων! "Οικογενειακή" κατάσταση, χωρίς το χαμό των "μεγάλων" Europe διοργανώσεων (έχουν κι αυτές τα καλά τους, αλλά είναι άλλα...). Αναχώρησα από την Pisa χορτάτος και ικανοποιημένος. Το ποδήλατο έγινε χωρίς απρόοπτα, η προετοιμασία λειτούργησε σωστά, η παρέα ήταν καλή (θα μπορούσε και λίγο καλύτερη, αλλά δεν παραπονιέμαι), οι εικόνες ήταν πανέμορφες, τα χιλιόμετρα πολλά και αρκούντως δύσκολα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
